تصور می شود حیاتی ترین بخش در رشد پس از آسیب و استرس است، نوعی تامل در خویشتن است که در آن فرد سعی می کند تجربیات خود را درک کرده ، معنا کند و آن ها را در روایتی وسیع تر از زندگی اش بگنجاند. از این رو دن مک آدامز[16] می نویسد: رویدادهای منفی در مقایسه با رویدادهای مثبت، به طورکلی فعالیت شناختی بیشتری ایجاد می کنند و موجب تلاش بیشتری برای پرداختن به دلائل پشت رخدادها می شوند. به داستان زندگی که می ...